اصطلاح "نارسا نویسی"در مورد کودکانی به کار می رود که به رغم برخورداری از هوش طبیعی بسیار بد می نویسند.معمولاً این کودکان از نظر حواس بینایی ،شنوایی و.... سالم هستند،از امکانات خانوادگی وآموزشی و به طور کلی محیط مناسبی بر خوردارند و دارای نابهنجاری شدید رفتاری نیستند. با وجود همه اینها پیشرفت آموزشی و درسی آنها به طور قابل ملاحظه ای کمتر از بهرهی هوشی ،سن و امکانات آموزشی ای است که از آن برخوردارند.این دسته از دانش اموزان در یک یا چند مادهی درسی که به طور مستقیم یا غیر مستقیم به نوشتن و املا مربوط است،به وضوح مشکل دارند.
به طور معمول،به دانش آموزانی بر چسب نارسا نویسی زده می شود که دو سال اول دبستان را پشت سر گذاشته باشند و به نوشتن غلطهای فاحش و زیاد ادامه دهند.این دانش آموزان طبقه ای از دانش آموزان با"اختلالات ویژه یادگیری"را تشکیل می دهند.
باید به خاطر داشت که در بسیاری از موارد مشکلات نوشتن (رونویسی)و املا (دیکتهی) دانش آموزان ممکن است به علت تدریس ناکافی و نادرست معلمان تازه کار که خود از آموزش کافی بهره مند نیستند،باشد یا به دلایلی مانند غیبت های طولانی و مکرر دانش آموز با معلم از مدرسه، تغییر مدرسه، کلاس های پرجمعیت ، روابط نامطلوب دانش آموز و معلم و برنامه درسی نامناسب و مانند آنها باشد که در این صورت مشکل دانش آموز با تعریف مذکور تطابق ندارد و احتمالا با رسیدگی به وضع موجود و اصلاح آن برطرف می شود.
تشخیص نارسانویسی مستلزم توجه به این مراحل است:
1) اندازه گیری سطح هوش کودک.
2) آزمایش عصبی ونیز آزمایش حواس پنج گانه .
3) بررسی امکانات و محدودیت های آموزشی ( کلاس و مدرسه )؛ برای مثال ، شیوه ی تدریس معلم ، نمره های درسی ، غیبت دانش آموز ، جمعیت کلاس و ...
4) بررسی لازم به منظور آگاهی از وجود یا نبود نابهنجاری های عاطفی و رفتاری در خانواده و مدرسه .
5) بررسی لازم در زمینه ی مواردی که در مبحث علل به آنها اشاره کردیم؛ مواردی از قبیل مهارت خواندن ، ادراک فضایی هماهنگی چشم و دست ، برتری جانبی ، حافظه بینایی و شنوایی.
برای تشخیص نارسانویسی ، دانش آموز باید در کلاس اول حداقل یک سوم سال تحصیلی را پشت سر گذاشته و آموزش دیده باشد نارسا نویسی در سالهای اول و دوم تحصیلی شایع تر است .
قبل از آموزش ویژه به این کودکان باید به این نکات توجه داشت :
1- تجربه نشان داده است ، بسیاری از دانش آموزانی که از اختلال در نوشتن رنج می برند به دلیل شکست های مداوم واحتمالاً واکنش های نا مناسب اطرافیان ( معلمان ، والدین و همکلاسی ها و ... ) ممکن است تجربیات نا خوشایندی از یادگیری داشته باشد . بنابراین ، لازم است آموزش دهندگان طعم موفقیت رابا تشویق و دادن تکالیف به آنان بچشانند ، تا در آنها احساس کفایت بیدار شود و برای یادگیری رقبت نشان بدهند . همچنین کودکان دارای شخصیت سرسخت و لجباز و کودکان وابسته ممکن است در مقابل دیکتهی معلم مقاومت کنند .
2- روش های آموزشی برای هر کودک با توجه به نوع مشکل وی،نیازها، علایق ،سن و...متفاوت است. به عبارت دیگر برنامهی آموزشی هر کودک باید با شناخت همه جانبهی او و به صورت انفرادی باشد .
3- جدا کردن دانش آموز از کلاس درس عادی ضرورت ندارد . بهتراست آموزش ویژه و تکمیلی دوتا سه بار در طول هفته و هر بار به مدت نیم ساعت و با توجه به کتابهای درسی و هماهنگی معلم و والدین انجام شود .
4- گاهی این دسته ازکودکان درپیش نیازهای اولیه برای نوشتن ازجمله چپ و راست ، بالاو پایین ، زیر و رو ، ترسیم خطوط عمودی و افقی ، منحنی ها ، بزرگترو کوچکتر و حتی گرفتن مداد مشکل دارند. چنین کودکی ممکن است برای مثال حروف "آو ث" را به صورت " و پ" بنویسد . حتی ممکن است معلم جای مخصوصی را برای در دست گرفتن مداد علامت بزند.
5- دانش آموز باید برای نوشتن صندلی راحت و مناسبی داشته باشد، به طوریکه پاهایش حتما با زمین تماس داشته (نه اینکه آویزان ) باشد. او باید بتواند یک یا هر دو ساعت خود را روی صندلی جلو یا زمین (مثلا در منزل که میز و صندلی نیست ) بگذارد و با دستی که نمی نویسد ،کاغذ را از بالا نگه دارد. برای این کار می توان از گیره هم استفاده کرد.
6- بسیاری از روشهای آموزشی را می توان به طریق خلاقانه و بدیعی ایجاد کرد و مورد استفاده قرار داد. لازم به ذکر است که بهتر است این روش ها به شکل بازی باشد تا با ایجاد تنوع در یادگیری ، علاقه ی کودکان را بتوان جلب کرد.